zondag 30 november 2008

Things Look Different When The Sun Goes Down


Op een goeie dag keilde Juffrouw Kate haar krijtje door het venster naar buiten, borg definitief haar rode balpen op en wandelde fluitend of jodelend de schoolpoort uit op weg naar een nieuw leven als muzikant. Desert gypsy rock, zo omschrijft ze het genre dat ze bedrijft. En daar valt iets voor te zeggen, al hoor ik op haar meest recente plaat ‘Things Look Different When The Sun Goes Down’ meer desert gypsy dan rock. Kate is opgegroeid in het zuidwesten van de VS, lekker dicht bij Mexico. De sfeer en het landschap van New Mexico, waar ettelijke westerns gefilmd werden, zijn in haar liedjes geslopen. Zo kan je je goed voorstellen dat zich op het kruispunt van twee stenige zandwegen of zanderige steenwegen, als het stof gaan liggen is, een heerschap aandient dat zich voorstelt als de duivel en prompt een bod op je ziel doet. Kate heeft alsnog niets verkocht, maar denkt er in ‘Robert Johnson Knew’ alvast ernstig over na. Mooie bluesy harmonica. ‘Here Again’ doet muzikaal een beetje denken aan ‘Killing The Blues’ en is een mooi liedje over hoe mensen soms keer op keer dezelfde stommiteiten begaan. Kate zingt hier met een berekende onderkoeling en dat werkt wel. Daarna komt ‘Needles And Pins’ en daarbij valt ons plots op dat Kate eigenlijk twee stemmen heeft: de donkere onderkoelde, genre Margo Timmins, en de ietwat meisjesachtige, genre Dar Williams. Op ‘Funny Thing’ haalt Kate haar paard van stal. Net als het titelnummer en opener van de plaat is dit meer uptempo werk. Akoestische strum, wat reverb gitaar erbij en enkele welgemikte boogstreken op een viool. De mooiste liedjes echter, zijn te vinden op de tweede helft van de plaat. De epische ballade ‘In A Movie’ met prachtige gitaar- en cellobegeleiding. In ‘Bird In My House’ haalt Kate vocaal wat steviger uit en dat mist zijn effect niet. Maar helemaal raak is het in ‘Drag The River’. Dreigende song over verlies en gemis. Een voetstap in het zand op de oever waar even eerder nog iemand stond. Drag the river. Ook het slotnummer ‘You Can Have My Heart’ is erg mooi. Een walsje in mineur voor gitaar, hammond orgel en zingende zaag. We wilden dat Kate vaker zo experimenteerde. Ons eindoordeel: een plaat die wat braaf en gezapig op gang komt maar die naar het einde toe gevaarlijk scherpe kantjes krijgt, en daar houden wij van. Op haar volgende plaat mag Kate vanaf het begin haar tanden laten blikkeren!


Geen opmerkingen: