woensdag 3 december 2008

40 Year Brotherhood


Hoe zou het nog zijn met... The Brymers? The Brymers – spreek uit The ‘Brimmers’ – maakten veertig jaar geleden een paar keer de hitlijsten onveilig met snedige garagerock. Wij bonden onze mijnlamp voor en doken het archief in... Zomer ‘63, midden-Californië. Het is warm. De rock ’n roll storm is opgestoken en komt stilaan op kruissnelheid. Er zijn Beatles, wat Stones, The Kinks ook, Beach Boys en Yardbirds. Terwijl California baadt in fel zomerlicht, begeeft elke zichzelf respecterende rebel aan de garagerock. Zo ook een handvol tieners die later The Brymers zullen worden. Ze heten eens The Challengers, dan The De-Fenders en in hun finale bezetting The Brymers: Kenny Sinner, Bill Brumley, Jim Mellick en Dick Lee. Ze coveren er op los en ontwikkelen hun eigen stijl: een soort kruising tussen The Allman Brothers en The Kinks. Vettige zuiderse rock, gecombineerd met fuzzy gitaren. En als The Brymers fuzzy zeggen, dan bedóélen ze fuzzy! Getuige het potige ‘Sacrifice’ Waarmee ze in ’66 een hit hebben. Ze bereiken het hoogtepunt van hun roem in ’68 maar verdwijnen daarna stilletjes in de coulissen... tot een paar jaar geleden. Eerst was er een compilatie van oude opnames, vervolgens in 2007 een reünieplaat en nu dus de nieuwe: ’40 Year Brotherhood’. De heren hebben de smaak van het spelen duidelijk opnieuw te pakken. Ze werpen zich als jonge wolven op elke song. De ene keer is het erop, de andere keer erover, maar het resultaat is altijd aanstekelijk. Hun gretigheid mag ook blijken uit het brede scala aan stijlen dat aan bod komt. We worden welkom geheten door een Brymer-Iceman op de klassieke tonen van Green Onions van Booker T and the MG’s. Deze zelfde Iceman komt helemaal op het einde van de plaat terug in een hilarisch muzikaal telefoongesprekje met de jonge ‘Ruby’. Voor The Brymers is muziek in de eerste plaats fun, en met die instelling moet u hun plaat ook beluisteren om zo mee te genieten van hun speelplezier. Elke song roept andere referenties op. Heerlijk stomende orgelpartijtjes à la Dave Edmunds, tegendraadse kaalgeplukte riffs genre The Kinks, rechttoe rechtaan southern rock delta blues, alligators inbegrepen, you name it. Verder merkten wij nog op: een erg mooie versie van ‘Black Velvet’ gezongen door de van onder het stof gehaalde Jeannie Sanders en –noblesse oblige- heropgenomen versies van ‘Sacrifice’ en ‘I want to tell you’. The Brymers gaan nooit de Pullitzer priis voor hun songteksten krijgen, noch wagen zij zich erg ver van de klassieke paden van de rock, maar wat ze doen, doen ze met een enthousiasme dat op de benen mikt en raak schiet!

Geen opmerkingen: