woensdag 17 december 2008

The Living Legend Years

De Living Legend Years van Bob Gibson liggen helaas al een tijd achter ons. Afhankelijk van de hoeveelheid eerbied de u dankt aan uw grijze haren, zal zijn naam u al dan niet iets zeggen. Dit is desgevallend de kans om uw schade in te halen. Want Gibson, overleden in 1996, was in zijn tijd in alle opzichten een voorloper die uw aandacht tot op vandaag verdient... U wenst bewijsmateriaal? Gaat u zitten. Bob Gibson, opgegroeid in het New York van de jaren dertig en veertig, raakt onder de indruk van Pete Seeger en zijn banjo. Hij werpt zich op de folkmuziek, schaft zich een 12-string aan en wordt opgemerkt door niemand minder dan Albert Grossman, die later nog de zaken van een andere Bob zal beredderen. Gibson verkast voor een jaar naar Chicago waar hij avond aan avond optreedt in Grossman’s club Gate of Horn en daar een zekere Joan Baez aan het publiek voorstelt. Hij is het ook die haar vervolgens introduceert op het Newport Folk festival. We zijn ondertussen 1959 en Gibson is een vaste waarde in het folkcricuit. Grossman stelt hem voor om in een soort folk supergroep te stappen. Gibson slaat het aanbod af en Grossman probeert het wat later met een paar andere folkies genaamd Peter, Paul and Mary. Gibson blijft zijn ding doen, schrijft songs met Phil Ochs, Tom Paxton en Shel Silverstein en wordt bewonderd door Judy Collins, David Crosby, Roger McGuinn, Emmy Lou Harris... Naast zijn ding deed Gibson ook nog wat met geestverruimende middelen en net als anderen brengt hij het einde van de sixties door op een wolk... De muziekgoeroes van de de jaren zeventig vonden Gibson iets meer legend dan living en laten hem links liggen. Letterlijk. En hij wordt zo een van de eerste artiesten die het heft in eigen handen nam en zijn eigen label oprichtte. ‘The Living Legend Years’ is een eerste compilatie-cd, uitgebracht door de Bob Gibson Legacy, die werk samenbrengt uit vier van Gibsons post-70’ies platen: Funky In The Country (1974), Homemade Music (1978), The Perfect High (1980) en Uptown Saturday Night (1984). Wat u gaat horen, want ik weet nu al dat u deze plaat gaat kopen, is sterk! Klassieke folksongs: wijs, koppig, melancholisch, profetisch, grappig ook. Ongetwijfeld herkent u Let The Band Play Dixie, de betere peace song. Of misschien ook wel het hilarische Box of Candy (and a Piece of Fruit), geschreven samen met Tom Paxton, maar dat had evengoed met John Prine of Steve Goodman of Kris Kristofferson kunnen zijn. I Never Got To Know Her Very Well heeft iets van een Willie Nelson song. En in Smoke Dawson horen we Gibson vertellen alsof hij Johnny Cash himself was, of Guy Clark… Schaf u deze plaat aan, trek uw wenkbrauwen in een frons – hoezo ken jij Bob Gibson niet? Maar enfin – en u bent met Kerstmis weer de slimste aan de tafel!

Geen opmerkingen: