Little Honey

Lucinda Williams heeft een nieuwe plaat gemaakt en deze is, houdt u vast, een van de allerbeste uit haar oeuvre!

Ja, het is tegen het zere been, dat weet ik. Maar er is over deze plaat dan ook al zoveel onzin geschreven... Er zouden tenenkrullend slechte liedes op staan, het zou een samenraapsel van afdankertjes zijn, kortom, haar sléchtste plaat ooit. Gezever! Ik heb een theorietje dat verklaart waarom sommigen zo ontgoocheld zijn.

Lucinda verscheen tien jaar geleden op de recensentenradar met Car Wheels On A Gravel Road. Lu heeft in al die tijd weining liedjes geschreven die de luisteraar zinderend van jolijt door de huiskamer doen dartelen. Kommer en kwel, liefde op basis van snel aflopende huurcontracten, alleen de vergeving Gods kan nog hoop brengen. En alcohol. In de Handelbeurs in Gent waarschijnlijk Duvel. Intraveneus ingebracht dan. Toen ze buitenwaggelde na een magistraal concert, was de Stetson op haar hoofd het enige dat nog verticaal van horizontaal kon onderscheiden. Ergens onderweg naar het Westen, moet Lucinda dan toch in de netten van het geluk verstrikt geraakt zijn en dus brengt zij vandaag op Little Honey een andere boodschap, een ander geluid. Ma, ik ga mij in mijn armen kerven en mij dan van de brug smijten, maakt doorgaans meer indruk dan Ma, ik heb een nieuw lief en hij heet Lucien. En daarom haken sommige recensenten af. Ook al omdat Lucinda op deze nieuwe plaat een stevige dosis twang aan de sound toegevoegd heeft. Sommige mensen zijn allergisch aan twang. Ik niet. Luister naar het prachtig mooie Jailhouse Tears, een vettig duet met Elvis Costello over het liefdesgevecht tussen twee junks. Of neem Real Love. Opent met een valse start –symbolisch?- en dendert dan door als een betere Stones song, een soort liefdesbrief aan zichzelf. En dit wordt gevolgd door Circles and X's. Buiten regent het dat het giet, Mr. Wonderful is net de deur uit. Lucinda zit aan de keukentafel wat te kribbelen op een papiertje circles and x's by his name. Waarschijnlijk heeft zij op dat eigenste moment ook dit nog opgeschreven:

I used to play games with my boyfriends
Fashion and fame, hip little trends
Now I have a real man, don't have to pretend
And that's why I'm crying tears of joy

En denkt u zich daar dan nog de gitaar van Doug Pettibone bij in, die met kleine fijne trekjes à la Van Gogh kleur toevoegt. Meesterlijk! Geraakt u in de stemming? Minder subtiel, maar even sterk is Honey Bee... You've become my weakness, now I've got your sweetness all up in my hair. ‘t Is proper. En dan Well, well, well. Klinkt als een authentieke Hank Williams. Ook hier weer fantastisch gitaarwerk, zondermeer. De hele plaat door speelt de band met eerbied voor en kennis van de klassiekers, zonder ooit in clichés te vervallen.

Tussen deze lappen rock and country twang, heeft Lucinda enkele verstilde poëtische pareltjes verstopt. Die raken nu eens met de muziek, dan weer met woord. Eén quote mag ik u niet onthouden... If wishes were horses, I'd have a ranch. Come on baby, give me another chance.

En dat laatste is wat u ook moet doen. Vergeet wat u elders gelezen heeft en haal die plaat in huis. Zoekt u dan eens op in het boekje welk instrumentarium gebezigd wordt om Heaven Blues tot leven te brengen. Ik zie u nu al glimlachen. Wie Lucinda al eens live Skip James’ Hard Time Killing Floor Blues zag brengen, wist dat ze dit in zich had.